the drowning man

Czym jest pragnienie? Chwilową pobudką zmysłów? Wkurwiającą zachcianką ludzkiego umysłu? A może czymś głębszym, jak wieczna, nieuzasadniona tęsknota za czymś, czego nie sposób nazwać? Czym, po co, dlaczego, jak, kiedy i w jaki sposób? Rodząc się bez pragnień, rodzimy się martwi. O ile świat byłby prostszy, gdyby człowiek nie zwracał uwagi na swoje emocjonalne widzimisie. Pragnienia wyznaczają cele. Cele wyznaczają sens życia. Dlaczego więc odnalezienie go graniczy wręcz z cudem? Chciałabym móc przestać myśleć. Wyłączyć się i wgapiać godzinami w sufit, aż do znudzenia. Aż do znudzenia.


Stajesz w kręgu naprzeciw mnie, idealnie wręcz
Harmonia otaczających zmysłów splata się
Zacieśniający olbrzymie łapska czarny krąg
Wiruje, obija się o galaktyki wszechświata
Miliony migoczących światełek
Rzeczywistość zlewa sięz chorym urojeniem
Wbije swe ostre szpony w bezwładne ciało
Rozrywa, penetruje każdą jego część
Skrapia rdzawą mazią czarny krąg
Żal rozszarpanych ciał rozlewa się
Wirujemy w słodkiej krwi ich dusz
Pozbawieni zaszczytu radowania się z
Mglistego poranka i parującej kawy
Z błędnymi ognikami w oczach topimy się
Łomot zbuntowanych pragnień rzuca nas na kolana
Pełni rozpaczy rozrywamy własne serca
Patroszymy błękitne żyły, rzucamy skarbami z naszych głów
Smażąc na nich jajecznicę
Szaleńczy krąg zacieśnia się
Trzask łamanych kości
Stajemy się zmiażdżoną masą, produktem pierwotnym
W pełni naszej świadomości ulepimy siebie nawzajem
Krok po kroku
Na nowo
Staniemy ponownie naprzeciw siebie
Poddamy się tej grze
Umierając w obłędzie z uśmiechem na ustach.